Wirus nabytego niedoboru odporności

Wirus nabytego niedoboru odporności , HIV (ang. human immunodeficiency uirus) - wirus z rodzaju lentiwirusów, z rodziny retrowirusów. Wywołuje AIDS. Dotychczas poznano 2 typy wirusa:

• HIV-1
• HIV-2.

Istnieje dyskusja na temat tego, kto jako pierwszy wyizolował wirus HIV. Uznaje się, że był to zespół L. Montagniera (1983) pracujący w Instytucie Pasteura. W 1984 r wirus został wyizolowany przez zespół R. Galio w USA. Wyizolowane wirusy były identyczne i w końcu zostały nazwane HIV. W 1986 r. we Francji wyizolowano drugi typ wirusa (HIV-2), u pacjenta chorego na AIDS i leczącego się w Europie. HIV-2 jest bardziej podobny do wirusów zachodnioafrykańskich małp (SFV, ang. simian immunodeftciency uirus) niż do HIV-1. HIV należy obecnie do najlepiej poznanych wirusów, ale charakteryzuje się dużą zmiennością, która może się objawiać nawet u jednego pacjenta (w różnych okresach rozwoju choroby). HIV wykazuje tropizm w stosunku do limfocytów, makrofagów, komórek układu nerwowego, węzłów chłonnych, płuc, jelita itd. Może być przenoszony drogą płciową (przez stosunek z zakażoną osobą, lub poprzez transfuzję zakażonej krwi, używanie igieł zanieczyszczonych krwią zakażonych osób (narkomani) oraz łożysko lub krew w trakcie porodu (zakażenie okołoporodowe), a także z mlekiem matki. Okres inkubacji wynosi od 0,5 do 3 lub nawet więcej lat. Swoiste przeciwciała pojawiają się już po 3-8 tygodniach, niekiedy dużo później. Są one wykorzystywane do diagnozowania AIDS i nosicielstwa HIV.